Meerzicht – Amsterdamse Bos
Op woensdag 14 juni 2023 in de middaguren, tijdens een door zon overgoten paviljoen, werd er door 55 gegadigden van overheerlijke pannenkoeken gesmuld. Er was een verfrissend windje bij 28 graden. Dus geen jasjes, vestjes en capuchons maar wel zonnebrillen. Enkele nieuwe leden werden verwelkomd en het nodige geld werd uit hun beurzen getoverd. Voor wie het betreft van harte welkom en “join the club”.
Ruim op tijd waren de eerste gasten al aanwezig en hadden een mooi plekje onder een parasol voor zich gereserveerd. Toen er één schaap over de dam was, stroomde het voor de VRA gereserveerde terras vol. Ruim vijftig “mee-eters”. Marianne had geregeld dat iedereen een pannenkoek kon bestellen met een vochtige versnapering ernaast.
Toen de schrijver ter plaatse kwam hadden de eersten al serieuze gesprekken en zware discussies over de grootte en de inhoud van de pannenkoeken. Oh ja, wat zullen we drinken. De één lust er wel twee, de ander heeft aan een halfje genoeg.
Marianne had een centrale plaats onder een grote parasol ingenomen. Ze gaf voorlichting, dwingende adviezen, inde contributies en de verschuldigde bedragen voor de consumpties en kwam zelf weer niet aan eten toe. Natuurlijk onderhield ze gaandeweg nog de contacten met de “vrouw des huizes”, Petra. Marianne was weer aan het “multitasken”. Aan het eind van de middag moesten de financiën wel kloppen en moest ze de gezamenlijke rekening bij Petra voldoen.
Anderen waren echt serieus met het verorberen, ofwel genieten van hun overheerlijke pannenkoek.
Vesna had weer geluk. De koks waren aan het verharen en één lange haar landde midden op haar pannenkoek. Ze was aan de zijkanten begonnen te snijden en aangekomen bij de kern van de pannenkoek, de lange haar, begon ze te gruwen. Vandaar dat zij hier op haar haarloze pannenkoek zit te wachten. Vesna was de enige die bijna 2 pannenkoeken te eten kreeg.
De slechtzienden en de slechthorende waren bij elkaar aan een tafel gaan zitten. Op deze wijze konden ze volop genieten van het gebodene en onderling communiceren.
Hier is het nog niet te zien maar Sue met haar blauwkeurige fleurige blouse zou later een pannenkoek met zangzaad
opg
ediend krijgen, althans zo zag het er voor mij uit.
Ineke had de slappe lach en werd toegelachen door de
rest. Mogelijk wilden ze een tweede rondje bestellen. Gemiddeld gerekend waren deze vier zogenaamde “grote eters”. Aan het eind van de middag konden 
we vaststellen dat het een geslaagde middag was na volle tevredenheid. Maar ook, dat het Openbaar Vervoer verschillende mensen weer veel te laat op deze locatie hadden gebracht. Een uur te laat voor dit etentje is veel te lang.
Natuurlijk hoopt het management van De Meerzicht, Petra dus, dat we met de VRA snel een keer terug komen.
Ik heb gezegd dat we nog een keer komen eten.
